Opname: Een jonge moeder belandt op de PAAZ

Na de geboorte van haar dochter Jasmijn wordt Merel opgenomen op de PAAZ. Ze wordt volgestopt met medicatie en heeft het gevoel dat het personeel geen tijd heeft om met haar te praten. De psychiater heeft zijn diagnose postpartum depressie snel gesteld. Ze probeert hem duidelijk te maken dat ze zich geen raad weet met de baby. Waar andere moeders van nature hun kind aanvoelen, tast zij in het duister. Gedurende haar opname komt Merel er steeds meer achter dat het ondoenlijk is om goed voor Jasmijn te zorgen. Ze maakt schema’s om de verzorging in kaart te brengen, haar psychiater constateert een dwangneurose. Hij instrueert de verpleeg­kundigen om niet in te gaan op haar vragen. Als haar ontslag bekend wordt gemaakt is ze bang dat ze het thuis niet gaat redden. Ondanks een laatste wanhoopsdaad wordt ze naar huis gestuurd.

Opname is een auto­biografische roman over verkeerde diagnoses en (soms hilarische) situaties met medepatiënten. Sigrid Landman (1968) is alleenstaande moeder, spreker en schrijver van vijf boeken over autisme.


De auteur heeft het syndroom van Asperger, was getrouwd met een autistische man en ook hun dochter bleek autistisch. In columns en enkele romans schreef ze over het leven met autisme. Ook voor deze roman putte ze uit eigen ervaringen: Merel is pas een maand moeder van Jasmijn als blijkt dat ze door haar autistische stoornis (die echter nog niet is vastgesteld) niet in staat is de baby te verzorgen. Dit leidt tot een opname van drie maanden op een psychiatrische afdeling waar al snel de diagnose ‘post partum depressie’ gesteld wordt. Er worden medicijnen voorgeschreven en een behandelplan opgesteld, waarna ze het met hulp van gezinszorg en vrijwilligers van de kerk weer moet kunnen redden. In een heldere, pakkende stijl en met humor vertelt ze over de gang van zaken op de afdeling, het onbegrip van de verpleging en een psychiater die niet luistert. Het christelijk geloof neemt voor Merel een vanzelf­sprekende plaats in. Het boek speelt in het jaar 2000 en het is te hopen dat er sindsdien vooruitgang is geboekt in het herkennen van autistische stoornissen bij volwassenen.

 

Een cabaretier met een depressie: je zou bijna denken dat het een grap is. Maar de depressie die Mike Boddé begin jaren negentig overviel, was beslist niet om te lachen. De allesverlammende ziekte dwong hem zijn samenwerking met Thomas van Luyn stop te zetten en zijn hele leven kwam in het teken te staan van de vraag: wat gebeurt er in godsnaam met me, en hoe word ik weer beter? 
In Pil doet Boddé op zijn volstrekt authentieke manier verslag van deze gitzwarte periode in zijn leven, waarin ook nog eens zijn broer stierf aan kanker. Een boek over een totaal verlies van zelfcontrole, maar uiteindelijk ook over de helende kracht van humor en de farmaceutische industrie. Een verhaal dat Boddé móést vertellen, voor mensen met een depressie en hun omgeving: 'Als ik destijds zo'n boek had gehad, zou ik eerder uit die depressie zijn gekomen.'                              

Zelfmoord is wanhoop
Tot mijn stomme verbazing werd de zelfmoord van popster en superjunk Herman Brood door velen bejubbeld als een moedige daad: "Hij leefde als een feestbeest en hij stierf in dezelfde stijl."
Je zou haast bang zijn als ouders dat kinderen zichzelf van het dak van de Hilton Hotel zouden gooien om te laten zien hoe ruig en alternatief zij over het leven denken.In geen enkel geval is het een daad van moed, maar enkel en alleen van wanhoop. Wie van woordspelletjes houdt zou hooguit kunnen zeggen dat Herman Brood zich met de moed der wanhoop van het leven heeft beroofd.
Alle flauwekul terzijde; mensen die de hand aan zichzelf willen slaan zijn in de regel zwaar depressief en/of zonder een wezenlijk gevoel van levensperspectief. Natuurlijk is er een enkeling die soms met een (slim geregiseerde mislukte) zelfmoordpoging de aandacht op zichzelf wil vestigen. Maar dan nog trekt hij aandacht om zijn geestelijke ontreddering kenbaar te maken. Het goede nieuws over zelfmoord is dat het een dood is die (tegenover alle andere manieren van doodgaan) nog het beste kan worden voorkomen; mits de onderliggende depressie tijdig wordt onderkend en door medicatie, eventueel opname in ziekenhuis en psychotherapie wordt behandeld.
Wie van nabij te maken heeft met een suicidaal persoon, wanhoop dan niet. Want, de wanhoop van een potientiële zelfmoordenaar is te genezen.
 
Plaatje bij Isa Hoes heeft vrede met zelfmoord Antonie KamerlingJose 2014 januari
AMSTERDAM - Isa Hoes vindt het niet egoïstisch dat haar man Antonie Kamerling in 2010 zelfmoord pleegde.
 "Ik denk dat hij het ook uit liefde voor ons heeft gedaan", zegt de actrice.
 
 
Depressie is een ziekte, géén zwakte!
Het kan iedereen overkomen. Depressie kan je leven behoorlijk verstoren.
Je ervaart, ziet, voelt alles anders dan wanneer je in je gewone doen bent.
Het is net alsof je jezelf en je omgeving door een andere, negatief getinte bril ziet.
Je kunt intens moe zijn, je slecht kunnen concentreren, je kunt vooral niet meer genieten.
Ook kan er onzekerheid zijn, gebrek aan zelfvertrouwen, angst, schuldgevoel en schaamte.
De somberheid kan zo zwaar op je drukken dat er gedachten aan de dood zijn.
Vaak voel je je niet op je gemak bij anderen, tegelijkertijd voel je je ook niet thuis bij jezelf.
Dat maakt eenzaam.
Voor de omgeving is het vaak moeilijk om om te gaan met een naaste die lijdt aan depressie.
Het is lastig om uit te leggen wat er aan de hand is aan iemand die zelf nooit een depressie heeft doorgemaakt.
Een gebroken been is heel wat makkelijker, voor jezelf en voor de ander.
 

dr. Erik Jan de Wilde

Goedemorgen, dames en heren. Mijn naam is dus Erik Jan de Wilde. Ik ben psycholoog, werkzaam bij de vakgroep Psychologie van de Leidse Universiteit. Daar werk ik sinds zo'n 5 jaar als universitair docent, onderzoeker en therapeut. Daarvoor werkte ik in Utrecht, in het Wilhelmina Kinderziekenhuis om me als psycholoog en onderzoeker bezig te houden met zelfdoding onder jongeren. Al met al zit ik nu zo'n 15 jaar in het onderzoek naar zelfdoding, suïcide.

Maar dat is niet de enige en ook niet de belangrijkste achtergrond die ik vandaag meeneem bij deze lezing.

Toen ik negen jaar was, nu 27 jaar geleden, sprong Ingrid, mijn zusje toen 15 jaar, van een gebouw af. En zo'n drie jaar geleden werd onze familie opnieuw getroffen door dit onheil en hing Carlo*, mijn zwager zich op aan het stapelbedje van zijn dochtertje. Ik ben dus ook een nabestaande van suïcide.

Lees verder op onderstaande link

http://www.cdenhartog.com/dr_de_wilde.aspx deze link werkt tijdelijk niet

 

Verdwaald in alle vragen is een verrassend openhartig boek over de dilemma's waarmee nabestaanden worstelen na de zelfdoding van een dierbare. In 2008 pleegt Ernst, de broer van journalist Alje Kamphuis, zelfmoord. Gevoed door schuldgevoel en de vraag hoe dit voorkomen had kunnen worden, probeert hij uit te zoeken waarom Ernst voor dit rigoureuze einde koos. Hij praat met de vrienden van zijn broer en zijn hulpverleners. Daarnaast leest hij de vele notities die Ernst, oprichter van de vermaarde Nederlandse punkband Ivy Green en beeldend kunstenaar, achterliet. Ze maken de pijn en wanhoop van Ernst voelbaar.

Ieder jaar stappen ongeveer 1600 Nederlanders uit het leven. Om meer inzicht te krijgen in deze met taboes omgeven thematiek ontmoet Alje Kamphuis ook Kris Kamerling, de broer van Antonie en Xandra Brood, de vrouw van Herman en hoogleraar klinische psychologie Ad Kerkhof, gespecialiseerd in suïcidepreventie.

De zoektocht van Alje Kamphuis is indringend en meeslepend en geeft een fascinerende inkijk in de psyche van mensen die een einde aan hun leven maken. Het verslag kan als troost dienen, ervoor zorgen dat op tijd hulp wordt gezocht, tot betere preventie leiden en meer begrip kweken voor personen die - vaak in de war en ziek - tot zelfdoding overgaan.
 
 
 
 
Zelfdoding, nog steeds een taboe in onze samenleving. De nabestaanden worstelen met schuldgevoelens, gemis, kwaadheid, schaamte. De samenleving weet hier vaak geen raad mee. Allerlei verhalen rond de zelfgekozen dood doen de ronde. Dit boek wil proberen om zelfdoding onder de aandacht te brengen. De nabestaanden na een zelfdoding van een dierbare komen uitgebreid aan het woord. Zij vertellen openhartig over hun leven met een naaste die 'worstelde met het leven'.
Er is ook aandacht voor jongeren en scholen rond het thema zelfdoding. Zowel in België als in Nederland is er elke week een jongere te betreuren die door zelfdoding afscheid neemt van het leven.
 
 
Aangrijpend, openhartig egodocument
Met een voorwoord van Bram Bakker

Viktor Staudt heeft een goede baan, houdt zich fysiek en mentaal in conditie met hardlopen en zwemmen en stort zich regelmatig in het uitgaansleven. Ogenschijnlijk gaat het goed met hem, maar wat bijna niemand weet is dat Viktors leven wordt beheerst door paniekaanvallen en depressies. Hulpverleners kunnen hem niet helpen of bereiken. Als Viktor geen uitweg meer ziet, besluit hij op station Amsterdam RAI voor de trein te springen. Hij overleeft de zelfmoordpoging, maar raakt zijn benen kwijt. Het is wrang dat pas ná deze dramatische gebeurtenis een goede diagnose (borderline-persoonlijkheidsstoornis) werd gesteld en Viktor de juiste medicijnen kreeg voorgeschreven.
Het verhaal van mijn zelfmoord is een aangrijpend levensverhaal; een uniek boek voor (familieleden en vrienden van) mensen met angsten en ernstige depressies en voor professionals in de medische wereld.

Viktor Staudt (1969) studeerde na het gymnasium enige jaren rechten en werkte vervolgens tien jaar voor een luchtvaartmaatschappij. Na bijna tien jaar in Duitsland en Zwitserland te hebben gewoond, vestigde hij zich begin 2012 in Italië. Viktor Staudt houdt zich op dit moment bezig met onlinezelfmoordpreventie.
 
 
In "Zelfdoding in het Licht van de Ziel" laat Ellen Scheffer in veertien gesprekken nabestaanden aan het woord komen, mensen die een poging tot zelfdoding deden en therapeuten uit het alternatieve circuit. Gesproken wordt over het onvoorstelbare verlies dat de nabestaanden geleden hebben, over hoe diep de zelfdoding of poging tot zelfdoding in hun leven ingreep en over hoe de gebeurtenis hun leven verrijkt heeft met zelfinzicht en meer bewustzijn.
Recensie(s)

Dit boek behandelt zelfdoding in het licht van de evolutie van de ziel via veertien gesprekken met mensen die een poging tot zelfdoding deden, de nabestaanden van door zelfdoding omgekomenen en therapeuten uit het alternatieve circuit. De gesprekken van de auteur -beeldend kunstenaar, spiritueel coach en schrijfster van een boek over spirituele gidsen- ademen het onverwoordbare en diepe verlies, maar ook de eventuele verrijking van het leven van alle betrokkenen met zelfinzicht en meer bewustzijn. Nogal wat deelnemers voelen zich nog in contact staan met de overledenen en krijgen zelfs waardevolle en ondersteunende boodschappen. Dit leidt vaker tot het oppakken van een nieuw levensdoel of zelfs het inslaan van een spirituele weg. Alternatieve therapeuten kunnen bovendien waardevol zijn door te wijzen op fenomenen als reincarnatie, nieuwetijdskinderen of de zieleschouw via systemisch werk, en de eventuele redenen van een ziel om voor zelfdoding te kiezen. Een makkelijk leesbaar, bij vlagen troostrijk boek voor een brede doelgroep over wat nog steeds een taboeonderwerp is.
 
 

http://www.cdenhartog.com/Suicide_Signs.aspx  deze link werkt tijdelijk niet

In Nederland plegen jaarlijks rond de 1.500 mensen zelfmoord, en worden er nog eens tien keer zoveel pogingen tot zelfmoord gedaan. Daar wordt weinig over gepraat, ook door hulpverleners. Wat beweegt degene die uit het leven wil stappen? De doden kunnen we het niet meer vragen, de levenden wel.
Monique Janssens interviewde zestien mensen die een zelfmoordpoging deden. Daaruit komt een indrukwekkend beeld naar voren van levens vol tegenslag en rampspoed, maar ook van hoop en hervonden kracht. De interviews zijn inspirerend voor hulpverleners en moedgevend voor mensen die worstelen met een doodswens. Voor nabestaanden die de zelfmoord van een geliefde trachten te bevatten, kan het boek een tip van de sluier oplichten.
Jan Swinkels werpt vanuit zijn deskundigheid als psychiater en wetenschapper een blik op de bestaande kennis over suïcide en geeft aanwijzingen die kunnen bijdragen aan het voorkomen ervan. Ook zijn adressen van hulpinstanties opgenomen.
Een indringend boek, dat het taboe rond zelfmoord poogt te doorbreken.
Monique Janssens studeerde communicatie en ethiek, en werkt als zelfstandig journalist en communicatieadviseur. Jan Swinkels is psychiater en hoogleraar richtlijnontwikkeling in de gezondheidszorg en werkzaam in het AMC bij het academisch zorgprogramma stemmingsstoornissen.
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
Suicides (jaarlijks in Nederland ongeveer 1500) en suicidepogingen (zeker tien maal zoveel) zorgen voor onnoemelijk veel leed. Voor goede preventie is inzicht in de beweegredenen wezenlijk. Dit boek bevat zestien interviews met Nederlanders die ooit poogden een eind aan hun leven te maken, met daarbij belangrijke achtergrondinformatie en preventie- en omgangsadviezen. De interviewster is journaliste en communicatieadviseur, de andere auteur is psychiater. Oud-minister Els Borst beveelt dit boek aan. De interviews geven een uniek, waarheidsgetrouw en helder beeld van waar en waardoor het 'mis' ging en hoe met goede hulp en ondersteuning een weg werd gevonden om verder te leven - dat is 'het tweede leven' uit de titel. Wat deze mensen toen zelf dachten, misten en meemaakten en hun huidige kijk erop. Qua doel vergelijkbaar, maar toepasselijker en aansprekender dan het Duitse afscheidsbrievenboek van Udo Grashoff, 'Ik sluit nu maar af' (2006)*. Toegankelijk, bijzonder belangrijk en nuttig voor professionals, leken en gespreksgroepen.
 
 
 

vertrouwen...................................................waarin en in wie dan nog? iedereen leeft voorzichzelf al zeggen ze van niet.

 

Antonie Kamerling

http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/69094